Terug durven HOPEN

Ik laat me tegenwoordig gewillig en bewust programmeren en conditioneren door ‘den tv’. Da’s iets wat je niet verwachtte van mij waarschijnlijk.

Ik heb het gelukkig heel specifiek over de serie ‘Ted Lasso’. Ik moet zelfs mijn dagelijkse dosis gehad hebben, om dat ‘Ted Lasso’-gevoel te krijgen…

Ik wist eerst niet goed welk gevoel dat was. Maar ik voelde het elke keer als ik gekeken had. Het was niet enkel die glimlach op mijn gezicht op eender welk moment dat ik aan de serie dacht. Het was niet alleen de endorfine die vrij kwam bij het voeden van mijn Ted Lasso-verslaving. Het was iets anders…iets vaags vertrouwd uit een ver verleden. Iets wat ik al lang niet meer gevoeld had. Zo lang dat ik niet meer wist dat het bestond.

Het was hoop.

Voor wie de serie niet kent, het is een verhaal vol gewone mensen, die rolmodellen worden wanneer je ze beter leert kennen. Je denkt dat je naar een stukje ‘comedy’ gaat zitten kijken tot je beseft dat de personages je op meesterlijke wijze tonen hoe emotionele intelligentie, eerlijkheid, vriendschap, respect en mededogen in elkaar zitten. Als kijker sta je op de eerste rij om getuige te zijn van de mogelijkheid tot het waardig oplossen van conflicten, van vergeving die je niet voor mogelijk aanschouwde, van integriteit en van het aanvaarden van verantwoordelijkheid.

We zitten al enkele jaren in heel donkere tijden. Dat lichtpuntje…laat ik het maar hoop noemen…was al lang zoek voor mij. Deze serie brengt rust in mijn lijf, dat zich, de laatste jaren, als opgejaagd wild heeft gevoeld. Ik besefte dat pas toen de rust in mij kwam.

‘Ted Lasso’ werkt als een balsem die de pijn voor eventjes verlicht. De pijn, die ‘onze maatschappij’ (laat ik het daar maar op houden, maar je weet wel wat ik bedoel) ons genadeloos aandoet.

Ik krijg weer moed om te zijn wie ik ben, met al mijn eigenaardigheden. Ted Lasso geeft me die moed. Dus dat gevoel, wat de serie mij geeft, is een combinatie van moed en hoop. Iets wat ik iedereen gun.